Męski narząd płciowy o długości mniejszej niż 9, 5 cm w stanie rozciągniętym lub w stanie erekcji. Termin „mikropenis" odnosi się do penisa, który w największym rozciągnięciu ma rozmiar o 2, 5 odchylenia standardowego mniejszy niż średnia norma wiekowa . Obecność małego penisa i mikropenisa negatywnie wpływa na samoocenę mężczyzny, a w niektórych przypadkach na funkcje rozrodcze i uniemożliwia pełnię życia seksualnego.
Zespół małego penisa to zbiorcze pojęcie schorzeń, w których ze względu na wielkość penisa funkcje rozrodcze mężczyzny zostają zakłócone i niemożliwe staje się normalne życie seksualne. Mikropenis to patologia, która powstała w wyniku zaburzeń endokrynologicznych podczas embriogenezy, w innych przypadkach małego penisa mówi się o niedorozwoju narządu.
Dla mężczyzn w naszym kraju średni rozmiar penisa we wzwodzie wynosi 14 cm, a za dolną granicę normy uważa się penisa o długości 9, 5 cm, czyli penis mniejszy niż 9, 5 cm nazywany jest małym penis. Prawdziwego małego penisa nie należy mylić z pojęciem „fałszywego mikropenisa" – ta ostatnia przypadłość występuje u otyłych mężczyzn, u których wizualne skrócenie penisa jest uwarunkowane zwisającym fałdem skórno-tłuszczowym.
Diagnoza przyczyn odchyleń od normy
Diagnozę możliwych przyczyn odstępstw od normy przeprowadza urolog-androlog i obejmuje:
- badanie profilu hormonalnego,
- USG prącia i narządów moszny.
Zwiększenie rozmiaru małego penisa możliwe jest za pomocą metod falloplastyki (wydłużanie penisa, ligamentotomia, proteza prącia itp. ).
Przyczyny małego penisa
Jeśli rozmiar wydłużonego penisa jest o 2, 5 odchylenia standardowego mniejszy niż średni rozmiar charakterystyczny dla danego wieku, stan ten wchodzi w zakres pojęcia mikropenisu, czyli mikropenii. Obecnie znanych jest ponad 20 wrodzonych patologii, które charakteryzują się naruszeniem produkcji hormonów płciowych, w wyniku czego powodują obraz kliniczny małego penisa, aw niektórych przypadkach niepłodność. Zidentyfikowana częstość występowania wynosi około jeden przypadek na pięciuset nowonarodzonych chłopców, ale prawdziwe liczby są nieco wyższe. U części chłopców zespół ten pozostaje niezdiagnozowany ze względu na to, że lekarze kliniczni nie posiadają niezbędnych kwalifikacji i dlatego są w stanie rozpoznać jedynie te przypadki zespołu małego penisa, które mają oczywiste objawy kliniczne. Aby wykryć wszystkie przypadki, konieczne jest zbadanie chłopca zarówno przez pediatrę, jak i przez androloga-endokrynologa, ponieważ w przypadku rozpoznania zespołu małego penisa przed 14. rokiem życia leczenie jest skuteczniejsze niż leczenie rozpoczęte w okresie dojrzewania.
Chłopcy w wieku 3-4 lat z zespołem Kallmanna zgłaszają się do urologa z powodu wnętrostwa; w przypadku tej choroby jądra nie schodzą do moszny, ale znajdują się w jamie brzusznej. Operacja opuszczenia jąder do moszny, gdzie kończy się leczenie, nie jest wystarczająca, ponieważ w zespole Kallmanna zaburzone jest tworzenie komórek przysadki mózgowej, które odpowiadają za syntezę hormonów stymulujących produkcję testosteronu, co w późniejszym życiu staje się przyczyną zespołu małego penisa. A w wieku 18-25 lat problem ten pojawia się szczególnie wyraźnie, ponieważ młody człowiek zauważa różnicę w rozwoju narządów rozrodczych u siebie i u swoich rówieśników, a leczenie zespołu małego penisa wiąże się z dużymi trudnościami. Stopniowo rozwija się kompleks niższości: młodzi mężczyźni wycofują się, zawężają swoje kręgi społeczne, odmawiają uczęszczania na siłownię i basen. Młodzi ludzie z zespołem małego penisa unikają randek i wszelkich kontaktów z dziewczynami, starając się wybrać zawód, który nie wymaga częstego werbalnego kontaktu z ludźmi. Izolacja i głęboka, częsta depresja często stają się przyczyną organicznych uszkodzeń psychicznych i wówczas konieczna jest pomoc psychiatry.
W przypadku zespołu Klinefeltera dochodzi do mutacji genu, a zestaw genetyczny zawiera dodatkowy chromosom odpowiedzialny za kształtowanie się żeńskich cech płciowych. Mężczyźni z zespołem Klinefeltera mają zwykle asteniczną budowę ciała, wąskie ramiona i zespół małego penisa, który objawia się niedorozwojem moszny i małego penisa. W tym przypadku niewystarczająca długość penisa jest wynikiem naruszenia regulacji hormonalnej w okresie dojrzewania i dzieciństwa. Funkcje rozrodcze mogą nie być zaburzone, chociaż u niektórych pacjentek występują problemy z zajściem w ciążę. Większość pacjentów z zespołem Klinefeltera nie uważa zespołu małego penisa za chorobę, gdyż uważają, że mały penis to cecha indywidualna, dlatego nie ma powodu kontaktować się z andrologiem.
Diagnostyka i leczenie zespołu małego penisa
Ważne jest, aby zdiagnozować ten zespół na czas, ponieważ leczenie rozpoczęte we wczesnym wieku jest najskuteczniejsze, a chłopiec nie doświadcza traumy psychicznej. Dlatego oprócz badania przez pediatrę chłopcy muszą zostać zbadani także przez urologa. Ponieważ w leczeniu zespołu małego penisa w starszym wieku konieczne jest przeprowadzenie operacji powiększenia penisa i długoterminowa rehabilitacja społeczna.
Podczas diagnozowania i przepisywania korekcji należy pamiętać, że wielkość penisa zależy zarówno od stymulacji testosteronem, jak i czynników genetycznych. Ocena wielkości penisa w dzieciństwie jest znacznie trudniejsza, ponieważ należy wziąć pod uwagę kategorię wiekową, wielkość jąder i inne dane antropometryczne. Aby wcześnie zdiagnozować możliwe problemy z układem rozrodczym, dziecko musi być okresowo badane przez androloga. Samodiagnoza na podstawie danych tabelarycznych może prowadzić do tego, że korektę trzeba będzie przeprowadzić w starszym wieku.
Wskazania do leczenia operacyjnego
Chirurgiczne wydłużenie penisa jest wskazane, gdy jego rozmiar w stanie spokojnym jest mniejszy niż 4 cm, a w stanie wzwodu mniejszy niż 7 cm. Jednocześnie mężczyźni o większych rozmiarach mogą również poddać się chirurgicznemu wydłużaniu penisa.
Głównymi wskazaniami do zabiegu powiększenia penisa są choroba Peyroniego, zwłóknienie ciał jamistych, pourazowe zmniejszenie penisa oraz mikropenis.
Ponadto występują zaburzenia czynnościowe, takie jak penis ukryty i odbytniczy. Wskazana jest interwencja chirurgiczna, a jeśli pacjent pragnie zmienić wygląd prącia, wykonuje się operację plastyczną prącia i jego korekcję estetyczną.
Celem każdej interwencji chirurgicznej jest poprawa jakości życia pacjenta.
Dysmorfofobia prąciagdy pacjent o prawidłowej wielkości penisa nie jest usatysfakcjonowany jego wyglądem lub wielkością, nie jest to przeciwwskazaniem do leczenia operacyjnego. Wręcz przeciwnie, po drobnej operacji plastycznej pacjent całkowicie pozbywa się kompleksów i dyskomfortu.
Dlakorekcja zespołu małego penisauciekaj się do metod, które łączą:
- wydłużanie penisa za pomocą urządzenia przedłużającego,
- terapia hormonalna
- i chirurgia plastyczna.
Im wcześniej rozpocznie się leczenie, tym większa jest jego skuteczność; Po skorygowaniu zespołu małego penisa problemy psychiczne znikają bez interwencji psychologów i psychiatrów.
Jednak podczas leczenia małego penisa ważne jest przywrócenie mężczyźnie zarówno zdolności do prowadzenia normalnego życia seksualnego, jak i funkcji rozrodczych. Jeśli leczenie rozpoczęło się w dzieciństwie, możliwość posiadania dzieci pozostaje, ponieważ jądra nadal zachowują zdolność spermatogenezy. Najlepsze efekty daje pulsacyjna terapia hormonalna.
Oznacza to, że możliwości współczesnej andrologii są w stanie nie tylko całkowicie skorygować zespół małego penisa, zachowując funkcje rozrodcze, ale także zmienić wygląd penisa. Ponadto po całym kompleksie leczenia resocjalizacja praktycznie nie jest wymagana.